Χειρουργική καρκίνου δέρματος (βασικοκυτταρικό, ακανθοκυτταρικό, μελάνωμα κ.α)
Αφαίρεση δερματικών όγκωνOι όγκοι του δέρματος διακρίνονται σε καλοήθεις και κακοήθεις. H διάκριση μεταξύ των δύο κατηγοριών δεν είναι πάντοτε εύκολη από τον κλινικό γιατρό. Tις περισσότερες φορές μια βλάβη του δέρματος είναι απαραίτητο να αφαιρεθεί χειρουργικά και να γίνει ιστολογική εξέταση η οποία θα θέσει με ακρίβεια τη διάγνωση.
Η καλύτερη θεραπεία σε όλες αυτές τις καλοήθεις δυσπλασίες του δέρματος είναι η συχνή παρακολούθηση. Αν ένα προϋπάρχον μόρφωμα του δέρματος ξαφνικά αλλάξει συμπεριφορά, δηλαδή μεγαλώσει απότομα, αλλάξει χροιά, εξελκούται, προκαλεί πόνο ή κνησμό ή όταν προκαλεί δυσμορφία (λόγω θέσης, μεγέθους ή χροιάς), τότε επιβάλλεται επίσκεψη στο γιατρό, αφαίρεση και βιοψία. Αυτό συμβάλλει στην αντιμετώπισή τους σε όσο το δυνατόν πιο πρώιμα στάδια και στην αποφυγή της ανάγκης εκτεταμένων επανορθωτικών χειρουργείων που απαιτούνται όταν αυτές οι περιοχές δεν διαγνωστούν και αντιμετωπιστούν έγκαιρα. Ολοι πρέπει να είναι πολύ επιφυλακτικοί στη χρήση θεραπευτικών μεθόδων άλλων πλην των ιατρικά αποδεδειγμένων ορθών, που μπορεί να προτείνονται από μη ειδικούς, διότι η πιθανή επούλωση του επιφανειακού έλκους που προκαλεί ένας δερματικός όγκος δεν έχει κανένα θεραπευτικό αποτέλεσμα στα βαθύτερα τμήματα του όγκου. Ο δερματικός καρκίνος είναι ένας καρκίνος όπως όλους τους άλλους, και μπορεί να αποβεί θανατηφόρος εάν δεν υποβληθεί σε πρώιμη και κατάλληλη θεραπεία.
Tα καρκινώματα του δέρματος αποτελούν τη συχνότερη μορφή νεοπλάσματος στον άνθρωπο (το ποσοστό εμφάνισης σε πληθυσμό άνω των 65 χρόνων είναι 40 - 50%).
1. Βασικοκυτταρικό Καρκίνωμα (BCC)
Αποτελεί το 80% των καρκίνων του δέρματος που δεν είναι μελάνωμα. Μπορεί να εμφανιστεί οπουδήποτε στο σώμα, αλλά, πιο συχνά εμφανίζεται στις εκτεθειμένες περιοχές όπως είναι το πρόσωπο.Το πιο πρώιμο σημάδι μπορεί να είναι μια κόκκινη επίπεδη επιφάνεια, ένα μικρό ογκίδιο, ένα μικρό σημείο που αιμορραγεί όταν έρχεται σε επαφή με την πετσέτα, ένα μικρό έλκος (πληγή), ή μια κρούστα στο δέρμα η οποία επιμένει για μεγάλο χρονικό διάστημα και δεν επουλώνεται. Η μεγαλη διαφορα του απο αλλους δερματικους ογκους ειναι οτι παροτι .
2. Ακανθοκυτταρικό Καρκίνωμα (SCC)
Περίπου 20% των καρκίνων του δέρματος που δεν είναι μελάνωμα είναι ακανθοκυτταρικά καρκινώματα. Το Ακανθοκυτταρικό Καρκίνωμα τείνει να μεγαλώνει πιο γρήγορα, εξελκώνεται πιο γρήγορα, όπως επίσης δημιουργεί γρήγορα κάποιο υπεργερμένο ογκίδιο με ή χωρίς κρούστα (εφελκίδα) σε σχέση με το προαναφερθέν BCC. Μπορεί να εμφανιστεί οπουδήποτε στο σώμα, αλλά πιο συνηθισμένη εντόπισή του είναι στην περιοχή της κεφαλής και του τραχήλου. Μια ιδιατερη κατηγορια, το Κερατοακάνθωμα (Κ.Α.), είναι ένας πολύ γρήγορα αναπτυσσόμενος δερματικός όγκος, ο οποίος μορφολογικά έχει ακριβώς την ίδια εμφάνιση με το ακανθοκυτταρικό καρκίνωμα, αλλά δεν είναι κακοήθης και συχνα υποστρεφει εντελως.
3. Μελανωμα (ΜΜ)
Το μελάνωμα του δέρματος αποτελεί την έκτη πιο συχνή αιτία καρκίνου στις ΗΠΑ. Θεωρειται απο τους κακοηθεστερους καρκινους στο ανθρωπινο σωμα, ομως, υπολογίζεται ότι μόλις 20% των ανθρώπων που αναπτύσσουν μελάνωμα, θα πεθάνουν εντός 5 ετών από την ημέρα της διάγνωσης, κυριως λόγω της μεγάλης ικανότητας του καρκίνου αυτού να δίνει μεταστάσεις: συνεπώς, πρώιμη ανίχνευση και διάγνωση είναι κρίσιμοι παράγοντες για την επιβίωση του ασθενούς.
Άτομα με μεγαλύτερη πιθανότητα να αναπτύξουν μελάνωμα είναι αυτά με πολλαπλούς σπίλους (ελιές), μεγάλους συγγενείς σπίλους (εκ γενετής), οικογενειακό ιστορικό πολλαπλών άτυπων σπίλων ή μελανώματος και τέλος άτομα με ιστορικό προηγούμενης παρατεταμένης έκθεσης στην ηλιακή ακτινοβολία και ηλιακών εγκαυμάτων. Οι πρωτοπαθείς εστίες εμφανίζονται πιο συχνά στους μεν άντρες στον κορμό, στις δε γυναίκες στα κάτω άκρα.
4. Συγγενείς μελαχρωματικοί σπίλοι
Είναι σπίλοι (ελιές) οι οποίοι, είτε υφίστανται από τη γέννηση του ατόμου, είτε γίνονται εμφανείς εντός του πρώτου χρόνου της ζωής του. Χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: τους μικρούς, τους μεσαίους και τους μεγάλους ή γιγάντιους. Οι γιγάντιοι είναι οι σπίλοι που έχουν διάμετρο 20 cm ή περισσότερο κατά την ενηλικίωση. Οι συγγενείς σπίλοι αυξάνουν σε μέγεθος κατά τη διάρκεια της σωματικής ανάπτυξης και μπορούν να έχουν διάφορα χρώματα, ανώμαλη επιφάνεια, τριχοφυΐα και ανώμαλα όρια. Οι μεγάλοι συγγενείς σπίλοι εμφανίζουν μια υψηλότερη πιθανότητα κακοήθους εξαλλαγής σε σχέση με τους μικρότερους συγγενείς σπίλους. Η πιθανότητα αυτή βάση διαφόρων μελετών είναι από 5% έως 20%. Το μέγεθος, τα χαρακτηριστικά, και η εντόπιση ενός συγγενή μελαχρωματικού σπίλου καθορίζουν τον τρόπο και τον χρόνο αντιμετώπισής του. Οι σπίλοι αυτοί καταλαμβάνουν ολόκληρο το πάχος του δέρματος, και μερικές φορές επεκτείνονται και στους υποκείμενους ιστούς. Η προτεινόμενη θεραπεία είναι η πλήρης χειρουργική αφαίρεσή τους είτε κατά στάδια, με τη χρήση διατατήρων δέρματος, είτε με την χρήση δερματικών μοσχευμάτων.